Η Ελλάδα ως χώρα μέλος της Ευρωζώνης, κλήθηκε από τους Eυρωπαϊκούς θεσμούς  και το Δ.Ν.Τ., να συνάψει δανειακές συμβάσεις με τους Ευρωπαίους εταίρους της, ύψους εκατοντάδων δισεκατομμυρίων  ευρώ, λόγω της έλλειψης ρευστότητας του τραπεζικού συστήματος και της αδυναμίας δανεισμού λόγω των δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Οι δανειακές αυτές συμβάσεις συνοδεύονται από υπομνήματα τα οποία ορίζουν τους κανόνες των δανειακών συμβάσεων, γνωστά και ως μνημόνια.

Σύμφωνα με αυτά, επιβάλλονται στην Ελλάδα διαρθρωτικά οικονομικά μέτρα λιτότητας που θα εξυγιάνουν την οικονομία και υποβάλλονται από τους δανειστές ως εγγύηση της αποπληρωμής των δανείων.

 

Στο διάστημα των 8 αυτών χρόνων, οι δείκτες της οικονομίας απέχουν δραματικά από τις εκτιμήσεις των δανειστών ενώ σε πολλούς τομείς τα μέτρα αυτά, όχι απλώς δεν εξυγίαναν την οικονομία αλλά έφεραν αντίθετα έως και καταστροφικά αποτελέσματα. Η ανεργία έχει σκαρφαλώσει στο 20% ενώ στις νέες ηλικίες οι άνεργοι ξεπερνούν το 50%.

​

Η φορολόγηση σχεδόν διπλασιάστηκε

ενώ τα φορολογικά έσοδα μειώνονται κάθε χρόνο δραματικά.

Με αυτά τα δεδομένα, είναι λογικό 8 χρόνια μετά την υπογραφή του πρώτο μνημονίου, και έχοντας συνάψει 3 έως σήμερα δανειακές συμβάσεις, συνολικού ύψους 330 δισεκατομμυρίων ευρώ, να αναρωτιέται κανείς, για το μέλλον της Ελλάδας σε μια όχι και τόσο στέρεη Ευρώπη.

​

 

 

Νίκος Ζάππας

Σκηνοθέτης, μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών

​

​